اشعار

كنج حياط خانه ي خود ، بين بسترش
بانو رسيده بود به ساعات آخرش

 خيره به گوشه اي شده بود و يكي يكي
رد مي شدند خاطره ها از برابرش

 خورشيدوار ... در تب گرماي شهر شام
مي سوخت آسمان ز نفسهاي آخرش

 همراه هر نفس زدنش، آه مي كشيد
آن كهنه يادگاري خونين دلبرش

 هر روز ؛ روضه داشت حسينيه ي دلش
اين مدّتي كه بود بدون برادرش

 يك سال و نيم ميل تبسّم نكرده بود
از خنده رو گرفت ، لب روضه پرورَش

 يك سال و نيم با عطش آن كوير سُرخ
درياي اشك بود دو تا ديده ي ترش

 يك سال و نيم بود كه خونابه مي چكيد
گاه از كنار روسري اش ؛ گاه از پرش

 يك سال و نيم بود كه او آب رفته بود
يعني كه بيشتر شده بود عين مادرش

 يك سال و نيم غير كبودي و زخم و درد
چيزي دگر نبود در اعضاي پيكرش

 وقت سفر چقدر غريبانه پر كشيد
مثل حسين سرور و سالار بي سرش

باز حال كريه بيدا كرده ام                           

باي غم رالدردلم واكرده ام                         

      ***                            

باز بردم نام زيباي حسين                           

باز اين ديده دريا كرده ام                            

 ***                           

                بالباس مشكيم خاكم كنيد                                           

اين وصيت را من امضا كرده ام                        

***                             

تابراي نوكري قابل شوم                                

  خواهش از ام ابيها كرده ام                               

***                           

دست خاليه مرا بر كرده است                           

هر زماني روبه سقا كرده ام                             

***                           

صبحها بعد نماز باجشم تر                                

يك سلامي اقا كرده ام    

دل گرفتار بلاي زينب است

تا قيامت مبتلاي زينب است


او خودش ثاراللهي در پرده است

پس خدا هم خونبهايِ زينب است

 
در مناجاتت فراموشم مكن

چشم ِآقا بر دعاي زينب است


روز عاشوراست آنچه ميرسد

در همه عالم صداي زينب است


قيمت اين اشكها گر شد بهشت

چون فقط در اقتداي زينب است

 

نيست قبرش در مدينه يا كه شام

كربلا كرب و بلاي زينب است