اشعار در رابطه با امامان معصوم

اين را به هواي كربلا پُست كنم

يا اينكه به مشهدالرّضا پُست كنم؟

يك نامه نوشته ام برايت بي بي!

اين را به نشاني كجا پست كنم؟

بسم الله الرّحمن الرّحيم

بي بي! سلام، شب شده و كرده ام هوات

گفتم يكي دو خط بنويسم كه از صفات،

كم كم زلال تر شوم و مثل آينه

روحم جلا بگيرد و از بركت دعات

مثل پرنده ها بپرم سمت آسمان

مثل فرشته ها بزنم بال در هوات ...

بانوي خوب من! چه خبر؟ از خودت بگو

از زخم هاي كهنه تر از چادر سيات،

كه خاكي است و بوسه شلاق مي خورد

از آتشي كه شعله زد از گوشه ردات...

مولا كجاست؟ زخم دلش را چه مي كند،

آن شير زخم خورده صحراي عاديات؟

از من سلام و عرض ارادات و بندگي

حتما ببر به خدمت چشمان مرتضات...

ما را ملال نيست به جز دوري شما

خوبند بچه هام ... به قربان بچه هات...

جانم فداي زخم تو اي كاش پشت در،

زير فشار خرد كننده خودم به جات-

بودم كه تازيانه و سيلي به من خورد،

تا از كبود فاجعه مي دادمت نجات

يا اينكه زهر شعله آتش به من رسد

خاكسترم بسازد و ريزد به خاك پات...

اما چه حيف، روي تو نيلي شد و من آه ...

ماندم به حسرتي كه دهم جان و دل برات ...

من نذر كرده ام كه شود پهلوي تو خوب

من نذر كرده ام كه خدايم دهد شفات

اين نامه محتوي كمي خاكي تربت است

مال زمين زخمي غم، مال كربلات

گفتم برايتان بفرستم كه تا مگر

مرهم شود براي همان زخم شانه هات ...

قربان اين غمت كه گره خورده بر دلم

قربان اين جنون كه مرا مي دهد حيات

يك لحظه صبر كن و ... ببين راستي... عزيز

بين من و شما نكند خط ارتباط،

يك لحظه قطع گردد و سرگشته تر شوم،

لطفا بگير دست مرا، اِهدِنَا الصِرّاط...

مي ترسم اينكه گم بكنم شهر ندبه را

مي ترسم اينكه گم بكنم كوچه سَمات

مي ترسم اينكه باز در انجام واجبات

يا اينكه در تداوم ترك محرّمات

از من قصور سر زند واي واي واي

شرمنده تو گردم و آن چشم پر حيات...

بي بي! مباد آن كه فراموشتان شود

جان حسين جان حسن حاجت گدات...

خيلي ببخش طول كشيد و اذان صبح-

آمد و اين موذن و حيِّ عَلَي الصّلات ...

من هم كه با اين همه واگويه خواني ام

خيلي شدم مزاحم ساعات اِلتجات

پس بيشتر عزيز! مزاحم نمي شوم

قربان چشم هاي هميشه خدا نمات ...

بلوار نخل، كوچه هفتم، پلاك شعر

باشد نشان خانه من توي كائنات

چشم انتظارمت كه جوابي به من دهي

با دست خط سبز، كه جان را كنم فدات

دارد تمام مي شود اين نامه ... والسلام

امضاء   خط فاصله   ايوب  خاك پات

عاشق هميشه قسمتش حيران شدن بود
پاره‌گريبان ، بي سر و سامان ‌شدن بود
اول قرار ما دو تا قربان شدن بود
رفتي و سهم من بلاگردان شدن بود
يكسال و نيم آتش‌گرفتن سهم من بود
تقدير پروانه از اول سوختن بود

يكسال و نيم از رفتن تو گريه كردم
با هر نخ پيراهن تو گريه كردم
خيلي براي كشتن تو گريه كردم
با خنده‌هاي دشمن تو گريه كردم

هرشب بدون تو هزاران شب گذشته
ديگر بيا آب از سر زينب گذشته

آخر مرا با غصّه‌ي ايّام بردند
با خاطرات سيلي و دشنام بردند
بين همان شهري كه بزم عام بردند
اين آخر عمري مرا در شام بردند
پروانه ها خاكسترم را جمع كردند
از زير سايه بسترم را جمع كردند

 گفتم به عبدالله كه ياد قَرَن كن
كمتر كنارم صحبت از باغ و چمن كن
اين آخر عمري مرا رو به وطن كن
من را ميان كهنه پيراهن كفن كن

با قاسم و عباسم و اكبر بيائيد
من را بسوي كربلا تشييع نمائيد

حالا دگر بال و پري دارم، ندارم
در آتشت خاكستري دارم، ندارم
من سايه‌ي بالاسري دارم، ندارم
چيزي به جز چشم تري دارم، ندارم

آنقدر بين كوچه‌ها بال و پرم سوخت
آنقدر بعد كربلا موي سرم سوخت

باور نخواهي كرد با اغيار رفتم
با چادر پاره سر بازار رفتم
خيلي ميان كوچه‌ها دشوار رفتم
با ناسزاي تند نيزه‌دار رفتم

يادم نرفته دست بر پهلو گرفتم
با آستينم با چه وضعي رو گرفتم

يادم نرفته دور تو جنجال كردند
جمعيتي را وارد گودال كردند
آن ده سواري كه تو را پامال كردند
ديدم تنت را زنده‌زنده چال كردند

يادم نرفته دست و پا گم كرده بودم
در گوشه‌ي مقتل تو را گم كرده بودم

دير آمدم ديدم سرت دست كسي رفت
عمّامه‌ي پيغمبرت دست كسي رفت
هم يادگار مادرت دست كسي رفت
هم روسريِ دخترت دست كسي رفت

هم خويش را پهلوي تو انداختم من
هم چادرم را روي تو انداختم من

كنج حياط خانه ي خود ، بين بسترش
بانو رسيده بود به ساعات آخرش

 خيره به گوشه اي شده بود و يكي يكي
رد مي شدند خاطره ها از برابرش

 خورشيدوار ... در تب گرماي شهر شام
مي سوخت آسمان ز نفسهاي آخرش

 همراه هر نفس زدنش، آه مي كشيد
آن كهنه يادگاري خونين دلبرش

 هر روز ؛ روضه داشت حسينيه ي دلش
اين مدّتي كه بود بدون برادرش

 يك سال و نيم ميل تبسّم نكرده بود
از خنده رو گرفت ، لب روضه پرورَش

 يك سال و نيم با عطش آن كوير سُرخ
درياي اشك بود دو تا ديده ي ترش

 يك سال و نيم بود كه خونابه مي چكيد
گاه از كنار روسري اش ؛ گاه از پرش

 يك سال و نيم بود كه او آب رفته بود
يعني كه بيشتر شده بود عين مادرش

 يك سال و نيم غير كبودي و زخم و درد
چيزي دگر نبود در اعضاي پيكرش

 وقت سفر چقدر غريبانه پر كشيد
مثل حسين سرور و سالار بي سرش

برات حرف ندارم… شما بفرمائيد
به اين بهانه نگاهي به ما بفرمائيد

به وقتِ نافله ي صبح اي مسيحا دم
ز بختِ خفته ملولم ؛ دعا بفرمائيد

اگر قنوت گرفتي بين آن ؛ به خودت
سفارشِ منِ وامانده را بفرمائيد

هنوز خانه تكاني نكرده اين دل من
و مانده ام كه بيايي ؛ كجا ؟ بفرمائيد

نشسته ام سرِ راهت خودت بلندم كن
تكان نمي خورم از جا تا بفرمائيد

بخيل نيستم آقا فقط مرا نه، نه
تو را به خدا همه را با خدا بفرمائيد

بگير هر چه به من مي دهند اين مردم
مرا ندارتر از هر گدا بفرمائيد

لباسِ پاره به سائل چه قدر مي آيد
لباسِ فقر به من هم عطا بفرمائيد

براي آمدنت احترام بايد كرد
از اين به بعد به جاي بيا، بفرمائيد

عزيزِ فاطمه نزديكِ نيمه ي رجب است
اجازه ي سفر كربلا بفرمائيد
 

باز حال كريه بيدا كرده ام                           

باي غم رالدردلم واكرده ام                         

      ***                            

باز بردم نام زيباي حسين                           

باز اين ديده دريا كرده ام                            

 ***                           

                بالباس مشكيم خاكم كنيد                                           

اين وصيت را من امضا كرده ام                        

***                             

تابراي نوكري قابل شوم                                

  خواهش از ام ابيها كرده ام                               

***                           

دست خاليه مرا بر كرده است                           

هر زماني روبه سقا كرده ام                             

***                           

صبحها بعد نماز باجشم تر                                

يك سلامي اقا كرده ام    

دل گرفتار بلاي زينب است

تا قيامت مبتلاي زينب است


او خودش ثاراللهي در پرده است

پس خدا هم خونبهايِ زينب است

 
در مناجاتت فراموشم مكن

چشم ِآقا بر دعاي زينب است


روز عاشوراست آنچه ميرسد

در همه عالم صداي زينب است


قيمت اين اشكها گر شد بهشت

چون فقط در اقتداي زينب است

 

نيست قبرش در مدينه يا كه شام

كربلا كرب و بلاي زينب است